"Ach Boże, wiem że w oczach ludzi, których dotyka prawdziwe nieszczęście ta moja dolegliwość jest błahostką, tak więc i w Twoich musi być mniejsza niż ziarnko piasku, po którym kroczę nie zwracając na nie uwagi. Nikt jednak nie wie, że to całe roztrzęsienie odbiera mi radość życia. Mówić o tym nie mogę, bo gdy tylko wspomniałem o tym żonie to coś okropnego jakby od samego wspomnienia o tym urosło w siłę, a wraz z tym potężny chaos i strach zmąciły me myśli."
Po tych słowach Ahmed ujrzał zbliżającą się do niego postać. Był to wędrowiec, który najprawdopodobniej zamierzał odpocząć pod tym samym drzewem pod którym siedział teraz żalący się Ahmed. Pod słońce trudno było ujrzeć twarz mężczyzny, ale zdawał się być stary i mądry. Usiadł bez słowa obok Ahmeda patrząc spokojnie przed siebie.
- Nie raz widziałem ten niepokój na ludzkiej twarzy - Przemówił mędrzec, kreśląc coś palcem na piasku.
- Prawdziwie kochasz życie i Pan nasz raduje się nim. Nie bez powodu Pan mianował Cię ogrodnikiem - Ahmed spojrzał na niego podejrzliwie.
- Wcale nie jestem ogrodnikiem. - Mężczyzna dobrodusznie uśmiechnął się do swojego słuchacza.
- Owszem jesteś. Twoje wnętrze to ogród. Szczęśliwi Ci, którzy mogą się częstować jego plonami. Jednak niepokój który wdarł się do tego ogrodu sieje spustoszenie w Twej duszy.
- Nie rozumiem...
- Każdy ogród potrzebuje by go pielęgnowano. Możemy o niego dbać, a mimo wszystko pojawiają się w nim chwasty. Wiem że jesteś pracowitym ogrodnikiem i starasz się dbać o swój ogród jak tylko potrafisz, ale mimo to w Twoim ogrodzie są chwasty. Nie widać ich gołym okiem, ale popatrz jakie spustoszenie sieją w Twej duszy.
- Więc co mi radzisz?
- Idź do domu i poświęć się sobie.
- Sobie? Ależ jak mam to rozumieć? Mam przecież żonę, dzieci, przyjaciół!...
- Najpierw usiądź przy drzewie co rośnie koło Twego domu i odpraw wszystkich, którzy przyjdą do Ciebie w odwiedziny. Chwasty lubią słowa, są dla nich jak woda. Gdy będziesz pracował myśl o tym co naprawdę w pracy sprawia Ci przyjemność. Poświęcaj się temu tak często jak to będzie możliwe. Niech efekty Twojej fizycznej pracy przełożą się na pracę w Twoim ogrodzie. I najważniejsze: czas. Słońce w Twoim ogrodzie cały czas jest w zenicie. Pozwól mu czasem zachodzić, a chłód nocy da orzeźwienie Tobie i Twoim kwiatom.
Ahmed słuchał uważnie mężczyzny ze spuszczoną w zamyśleniu głową. Nie do końca rozumiał sens tych rad, jednak zapadły mu głęboko w pamięci. Gdy uniósł oczy spostrzegł daleko oddalającą się ku słońcu sylwetkę człowieka, który jeszcze przed chwilą siedział obok niego.
Gdy wrócił do domu, słońce chyliło się ku zachodowi. Przed domem nie było nikogo, tylko stare drzewo stało jakby czekając, aż gospodarz pod nim usiądzie. Tak jak zalecił starzec Ahmed usiadł pod drzewem i czekał... Jego sąsiad i dobry przyjaciel Baltazar, gdy tylko dostrzegł go siedzącego pod drzewem ochoczo zaczął zapraszać go do siebie. Ahmed z ciężkim sercem spojrzał na przyjaciela.
- Wybacz mi Baltazarze, ale dzisiaj nie skorzystam z Twojego zaproszenia. - Zdziwiony Baltazar poczuł się lekko urażony, więc nawet nie zapytał o powód dla którego Ahmed odmówił jego gościny i wrócił do siebie. W krótkim czasie Ahmed odprawił jeszcze kilku innych przyjaciół nie podając przyczyny swojej decyzji, bo takowej naprawdę nie znał. Czuł jednak, że musi spróbować rady mędrca.
Następnego dnia Ahmed wrócił do pracy. Zawsze pracował szybko i sprawnie, ale tak naprawdę nigdy nie zastanawiał się nad tym co robił. Budował domy i w pracy był zawsze tam gdzie go potrzebowano. Tego dnia zaczął myśleć nad tym, co tak naprawdę lubił robić. Zbijał deski, przyrządzał zaprawę, mierzył, ciął. Te poszukiwania tak bardzo go zaabsorbowały, że nawet nie zauważył dziwnie przyglądających się mu kolegów z pracy. Byli zdumieni skupieniem z jakim pracował i małomównością, która wydawała im się niepokojąco obca.
- Ahmedzie czy wszystko w porządku? - Zapytał jego przełożony.
- Tak, oczywiście. - Uśmiechnął się. - Jeśli jednak mógłbym o coś poprosić, to chciałbym jak najczęściej pracować przy przygotowaniu drewna do budowy.
- Ależ oczywiście, jeśli chcesz możesz przez jakiś czas obrabiać drewno do budowy. Jednak czy jesteś tego pewien? To ciężka i żmudna praca.
- Tak, jestem tego pewien.
I tak też się stało. Ahmed zajął się obróbką drewna. To było rzeczywiście mozolne zajęcie, ale z jakiegoś powodu Ahmed bardzo je polubił. Z satysfakcją spoglądał na efekty swojej pracy. Najpierw starał się być jak najbardziej dokładny. Nigdy wcześniej nie zastanawiał się nad tą czynnością tak bardzo jak teraz. Nigdy nie było ku temu sposobności. Zawsze musiał gdzieś biec, coś przynieść, odrywał się od swojego zajęcia za każdym razem gdy ktoś go potrzebował, jednak najczęściej wówczas, gdy zaczynało go nudzić. Z czasem Ahmed obrabiał drewno nie tylko bardzo dokładnie, ale i najszybciej ze wszystkich budowniczych we wsi.
Pod koniec każdego dnia siadał pod drzewem przy domu i spoglądał w zupełnej ciszy na zachodzące słońce. Pewnego dnia jego żona usiadła przy nim.
- Ostatnio cały czas się uśmiechasz. - Zauważył.
- Uśmiecham się, bo i Ty się uśmiechasz.
- Tak? - Zdziwiony dopiero teraz zauważył, że jego niepokój zniknął, a wraz z nim to, co targało jego wnętrzem. Nazajutrz postanowił iść na miasto. Czuł się zdrowy i zamierzał podzielić się tą dobrą nowiną z przyjaciółmi. Jednak jakie było jego zdziwienie, gdy okazało się, że ludzie zamiast cieszyć się jego szczęściem patrzyli na niego z ukosa i szli ledwie zwracając na niego uwagę. Ahmed dostrzegł swojego sąsiada Baltazara. Serdecznie przywitał się z nim na co ten, spojrzał na niego z niesmakiem.
- Cóż to się stało drogi Ahmedzie, że sobie o nas przypomniałeś?
- Ależ ja cały czas pamiętałem o Was... - Zasmucony nie rozumiał wyrzutów przyjaciela.
- Przez pół roku nikogo nie odwiedziłeś, przez pół roku! - Ahmed spojrzał na niego z niedowierzaniem. To fakt, że nie był już częstym gościem w domu Baltazara, ale gdy ten potrzebował drewna do rozbudowy domu dostarczył mu najlepsze jakie tylko miał. Sam je obrobił nie chcąc zapłaty. Przemilczał to jednak i ruszył przed siebie. Po drodze natknął się na żonę swojego drugiego przyjaciela.
- Czy mąż Twój już zdrowy? - Zapytał przyjaźnie. Kobieta spojrzała jednak na niego zimno i odrzekła.
- Tak mój mąż już zdrowy, ale twarzy Twojej przypomnieć sobie nie może. - Ahmed spojrzał na nią ze smutkiem w oczach przypominając sobie jak jeszcze tydzień temu dał tej kobiecie pieniądze na lekarza. Ponieważ stał się bardzo dobrym cieślą, pieniędzy mu nie brakowało więc nie zamierzał oszczędzać na zdrowiu przyjaciela i przysłał mu najlepszego lekarza z okolicy. Nieopodal stał i inny jego przyjaciel, Ahmed więc przywitał się z nim serdecznie jak zawsze.
- Co też u Ciebie słychać drogi przyjacielu? -Mężczyzna spojrzał na niego zdziwiony i posępny.
- Jakbyś mnie częściej widywał pewnie byś wiedział - Po tych słowach odwrócił się i odszedł.
Przygnębiony kroczył przed siebie nie patrząc na ludzi w obawie przed ich reakcją. A może i dobrze, może to właśnie o to chodziło, by pozbyć się z życia tych wszystkich niewdzięczników!". Z tym żalem w sercu nie zauważył jak w oddali ochoczo machał do niego Mahheim. Był to jego stary przyjaciel, z którym bardzo długo się już nie widział, choć dzieliło ich tylko kilka domów. Mahheim podbiegł do Ahmeda radośnie go witając.
- Jak dobrze Cię widzieć przyjacielu! - Ahmed zdziwił się słysząc ten entuzjazm w jego głosie.
- Tak dawno Cię nie widziałem, ale słyszałem że w życiu Ci się powodzi, Twoja żona jest z Ciebie dumna a dzieci zdrowe i szczęśliwe. - Ahmed nie potrafił sobie przypomnieć jak to się stało, że tak długo nie widział się z Mahheimem, ale wiedział, że jego domu nie odwiedzał już od lat. Miał tak wielu przyjaciół, że o tym całkowicie zapomniał.
- Mahheimie, naprawdę nie masz mi za złe, że o Tobie zapomniałem? - Spytał Ahmed.
- Jak to zapomniałeś? Przecież mówisz mi po imieniu! - Mahheim uściskał przyjaciela. - Ale...
- Drogi Ahmedzie - Przerwał mu Mahheim - Kiedy dotknęła mnie bieda, Ty jedyny nie przychodziłeś do mnie chwalić się swoim dobytkiem,a kiedy mój syn potrzebował praktyki w ciesielce, ty go tak nauczyłeś fachu, że teraz cenią go sobie bardzo i wiedzie mu się. Do mnie los też się nareszcie uśmiechnął i na Boga, mogę Ci teraz podziękować! - Ahmed uśmiechnął się lekko. - Bynajmniej Ty mi nie masz za złe, że Cię nie odwiedzałem.
- Ahmedzie, jakże bym mógł! Wtedy, gdy przyszedłem Cię odwiedzić, widziałem, że potrzebujesz czasu, a to jedyne co mogłem Ci wtedy dać.
- Mój drogi Mahheimie, nawet nie wiesz jak bardzo jestem Ci wdzięczny. Najcenniejszy dar jaki mogłeś mi ofiarować to czas: ten który mi teraz poświęciłeś i ten, który pozwoliłeś mi spędzić bez siebie.
Z czasem Ahmed zrozumiał, że to nie ludzie byli owymi chwastami w jego życiu. Większość z tych, którzy byli obrażeni na Ahmeda z czasem zrozumiała, że ich złość jest bezsensowna w obliczu przyjaźni jaka ich łączyła z tym dobrym i serdecznym człowiekiem. To właśnie byli prawdziwi przyjaciele. A chwasty? Cóż w życiu każdego z nas pojawia się coś, co trudno dostrzec a co dopiero nazwać, a mimo to wrzyna się w nasze wnętrza. Aby się tego pozbyć potrzebujemy przyjaciół, albo czasu...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz